Weer een nederlaag voor de Glamourboys, de Train a Grand Vitesse is op dit moment niet meer dan een nostalgische droom. Acht wedstrijden, zeven punten en een doelsaldo van min zeven, de slechtste start sinds mensenheugenis, zelfs in de tijd van de Nachtraver, Buurtende Bertha, Peter Huis in het Veld, de Grabbelaar en Goudhaantje kwam deze stand niet voor. De gouden jaren van Advocaatje en van Tellingen zijn niet meer, de tijd dat de Glamourtrein door de straten van de dorpen denderde en de kopjes op de tafel deden schudden is voorbij. Donkere wolken pakken zich nu boven het supertrio Bassie, Sinterklaassen en de Generaal en de eerste hongerige wolven liggen op de loer. Van Tellingen heeft zijn neus al weer eens laten zien en het wachten is nu alleen nog op Advocaatje. Na de zwaar teleurstellende nederlaag tegen laagvlieger HVCH was het nu echt tijd voor team building. Team building, waren het in de vroegere jaren van Advocaatje en van Tellingen nog uitstapjes over de diepste donkere rivieren van België, paintballen in de jungle van Antwerpen, het overleven van witte skipistes in Duitsland en uitgaan in het donkere nachtleven van Dublin. Nu waren er andere tijden aangebroken en werden het chocoladebollen, kutbier en lulkoeken die de sfeer moesten doen terugkeren. En zelfs hier werd Huub Strijkijzer onze wandelaar wel een beetje moe van. Nog even werd er overwogen om een kaarsje te branden in de St Jan maar de reuk van bier was sterker dan die van de wierook. Maar hoe was het beroemde spreekwoord ook al weer; als de wijn is in de man dan is de wijsheid in de kan. En zo werd het weer een verloren dag in een strijd om te overleven. Ook deze week waren de afmeldingen weer het gesprek op de app. Het duurde tot woensdag voordat het eerste schaap over de dam was maar al snel volgden er meer en meer. Ook een koopje op Black Friday was niet aan de Glamourboys besteed, de uitverkoop van overgewaardeerde en oude uit de gratie geraakte spelers daar was Abramovich nu wel van genezen, hij liet zich geen tweemaal een kat in de zak verkopen. Gelukkig was het de Fox die met zijn magische toverstaf nog enkele spelers los wist te toveren zodat de Glamourtrein toch nog redelijk gevuld richting Schijndel vertrok.
Maar nu op zondag, 26 november 2017, de uitwedstrijd tegen koploper Schijndel zou het dan moeten gebeuren, de hergeboorte van de Glamourboys. Het boemeltreintje over het Duits lijntje de Loc 94 zou weer een metamorfose ondergaan en weer gaan stralen. Misschien zou het nog even als tussenstation The Jacobite Steam Train zijn, maar in de verte doemden al de eerste lichten weer op van onze TGV. Met deze droom ontwaakte Sinterklaassen, deze 26 november was zijn show. Hij hoorde de vlugge Glamourvoetjes Tripel, trappel, trippel, trap en vol verwachting klopte zijn hart en in de zak van Sinterklaas, Sinterklaas, Sinterklaas daar stopte hij heel Schijndel in, zijn heerlijke avondje was gekomen het avondje van Sinterklaasen. Maar daar werd op zijn deur geklopt. Wie zou dat zijn? Het was Schijndel en niet vlug maar zachtjes gingen de Glamourvoetjes over het Schijndel terrein. En binnen een paar minuten had Schijndel het spel in hun handen. “Nee Sinterklaassen” wakker worden, de tijd van bedaaankt voor die bloeeemen is voorbij, vanaf nu tellen er alleen maar resultaten. Toch waren het de Glamourboys die bijna de score wisten te openen een bal van d’n Breker belande via de handen van de doelman van Schijndel op de lat. Er waren dus toch kansjes voor de Glamourboys die weer eens in hun nieuwe tenue speelden. Een zegen voor de van een blessure teruggekeerde Iceman. Onze hoofdsponsor kon er wel van genieten zijn shirtreclame die strak afstak op de iets teveel gevulde spelers van menig speler van de Glamourboys. Ze zaten strak in het vel. Maar even later was het Schijndel dat wel wist te score 1-0. De teleurstelling was te zien bij Sinterklaassen zijn droom spatte uiteen als een zeepbel op een koude zondagochtend. Mochten Bassie en de Generaal nu maar eens een keer op de magische fluitefluit, de toverfluit van Sinterklaas blazen om een tover wens te mogen doen. Dan had de geest uit de fluit misschien nog iets voor de Glamourboys kunnen betekenen. Nog voor de rust was het Schijndel dat nog twee maal wist te scoren en de ruststand op 3-0 bracht.
Teleurgesteld stonden Bassie, Sinterklaasen en de Grote Generaal langs de dug-out, hun ogen kleurde rood en de wanhoop was nabij. Weer was het mis gegaan. In de tweede helft kwam Schijndel niet meer tot score wel waren het de Glamourboys die de kans kregen om iets aan hun blazoen te doen en de boemeltrein toch nog een lichte glans te geven. Maar met het ontbreken van onze vaste penalty killer, de Strijker de Tovenaar uit Eerde was het de Gazelle die de bal opeiste en de penalty ging nemen. Ons hoefdier dat bekend staat om zijn charme en lieflijkheid, geboren met het geel blauw bloed in zijn aderen en verwikkeld is in de meest erotische, opwindende en hartstochtelijke nachten uit zijn leven is geen killer en nu moest hij genadeloos toeslaan. Geen tijd voor het werken naar een hoogtepunt, geen tijd voor uitstellen. Nu moest het gebeuren, de eruptie, zijn ontlading moest er nu zijn. Maar helaas er was niets, helemaal niets ,buiten een traantje van Bassie dat ook een nawee kon zijn van zijn maagoperatie, was er niets. Geen gejuich geen liefkozingen, geen kussen alleen teleurgestelde gezichten. Was het gemanipuleerd, was het een onverantwoordelijke aanvoerder. Maar eerlijk gezegd, met een 3-0 achterstand kan je toch beter s’nachts scoren die tellen op onze leeftijd tenminste dubbel. En langzaam veranderd het dunne ijzerdraadje waar de levens van Sinterklaassen, Bassie en de Generaal aan bengelen in een rage fijne dunne spinnendraad. Nee voor ons supertrio zijn het geen kleurrijke dagen, geen kleurrijke bont gekleurde pietenkleding met uitzinnig uitgedoste blauwe en gele veren. Maar een tijd van witte zakdoekjes die langzaam voorbij gaat , en als de Grote Generaal langs komt hangen de eerste grote gestreken witte lakens hangen al in de ver openstaande ramen. Zelf nu zaten Stattler en Waldorf, onze beroemde criticaster met hun mond vol tanden, hun rood-witten Muppets speelden als walvissen die huilden blub,blub,blub. Gelukkig vonden zij de laatste minuut hoopgevend, het was eindelijk de laatste. Weer een nederlaag 3-0. Teleurgesteld ging Sinterklaassen huiswaarts uitgezwaaid door het luidruchtig team van het Schijndels’”Dreamteam nr 14”. Dag Sinterklaassje, daaag, daaag, daaag, het was weer niets. En in de kantine van Schijndel werd de Pietenpolonaise weer ingezet en ging het feest vrolijk verder.
